Toen Piens moeder de volgende dag in haar werkkamer aankwam, waar ook het bedje van de pop stond, lagen de nachtbrakers allebei nog in het bedje van de pop te slapen.
Piens moeder schrok van de muis, niet omdat ze er bang van was, maar omdat ze wist dat een muis aan al haar kostbare stofjes en wolletjes zou kunnen gaan knagen. En dat wilde ze niet.
Juist op het moment dat ze erover dacht hoe ze de muis zou kunnen vangen, werden de pop en de muis wakker. Piens moeder had verwacht dat de muis zou wegrennen op het moment dat de pop ging bewegen, maar dat deed hij niet. Hij bleef gewoon zitten. Ze gingen zelfs met elkaar zitten praten en Piens moeder zag direct dat ze vriendjes waren van elkaar.
Wat nu? Ze kon toch geen val zetten voor het vriendje van de Pop van Pien? Maar hoe zou ze de muis van haar spullen weg kunnen houden?
Ze besloot hen te vertellen over haar gedachten en haar zorgen.
De pop reageerde verbaasd, Muis zou toch geen stofjes eten! Die zijn immers helemaal niet lekker! Muis zou gewoon lekker te eten krijgen en met een volle buik zou het niet eens in hem opkomen om aan die dingen te knabbelen. Muis was het daar roerend mee eens.
Tja, dat klonk ook wel logisch.
En zo kwam het dat Muis een eigen bordje kreeg in de werkkamer en dat er elke dag lekkers op lag. En elk avond viel Muis bij de Pop van Pien op haar bedje in slaap en werd hij er de volgende morgen ook weer wakker.
P.S.
De Pop van Pien is gemaakt naar het patroon van Lisa, de lijs van 30 cm uit de Cursus Poppen Maken.
