Waldorfpoppen hebben traditioneel gezien geen oren. Deze poppen hebben wel meer niet. Dat is niet voor niets. Daarmee geef je het kind de ruimte om met de fantasie in te vullen wat er bij de pop niet is. En daarmee geef je het kind aanreikingen om het creatieve te denken te ontwikkelen. Het creatieve denken is de voorloper van het latere oplossingsgerichte denken. Wat mij betreft een groot goed om kinderen mee te geven en daarom maak ik de poppen graag volgens de traditie. Toch kreeg ik op een dag de vraag die ervoor zorgde dat ik een pop een oor ging aannaaien…
Toen ik nog poppen voor klanten maakte, kreeg ik op een dag een verzoek wat me verbaasde, maar ook wel prikkelde in mijn creativiteit. Ik kreeg de vraag of ik het stressmannetje wilde maken. Deze keer geen pop voor een kind, maar voor een volwassene. Als kado. Ik heb even al mijn poppenmaakidealen opzij gezet en mijn creativiteit de vrije loop gelaten.
Als uitgangspunt heb ik wel de technieken genomen die ik gebruik bij het maken van waldorfpoppen. Maar het stressmannetje heeft wél oren en ik heb daarom voor deze keer een uitzondering gemaakt door bij een pop wel oren te maken.
Zoals je op de foto ziet is deze pop in heel veel dingen anders dan een waldorfpop. De verhoudingen zijn anders, zowel van het lichaam in totaal, als het hoofd op zich en in het gezicht. En hij heeft een duidelijke gezichtsuitdrukking, aangebracht naar de voorkeur van de opdrachtgever. De kleren van deze pop kunnen ook niet aan en uit. De handen passen namelijk amper door de mouwen ;-) …
Het maken van deze pop was een leuke uitdaging. Met name vanwege de vorm van het hoofd, die niet mooi rond is (op bovenstaande foto kun je dat niet zien). De uitdaging was natuurlijk om het eindresultaat zo dicht mogelijk bij het origineel in de buurt te laten komen. :-)
