Een tweeling als waldorfpop
Gekke wensen, leuke wensen, bijzondere wensen, ze kwamen allemaal voorbij toen ik poppenmaakster was. Een van de speciaalste wensen vond ik het maken van twee poppen voor een tweeling. Dat was nog niet zo eenvoudig, want poppen maken is handwerk en handwerk zorgt ervoor dat geen twee exemplaren hetzelfde zijn. Elke handgemaakte pop is uniek.
Natuurlijk lijken de poppen van dezelfde poppenmaakster wel op elkaar, omdat ze met hetzelfde patroon, dezelfde technieken en in dezelfde stijl gemaakt zijn. Maar verschillen zijn onvermijdelijk. En in dit geval moesten die verschillen zo klein mogelijk zijn.
Blond met blauwe ogen
De meisjes waren blind met blauwe ogen, en dus kregen de poppen ook blond haar en blauwe ogen. De haren gingen in vlechten, bij beide tweelingzussen. Wel kregen ze allebei een verschillende jurk en een andere kleur schoenen.
Ik kan het me nog goed herinneren. Het was winter toen ik ze maakte en het had gesneeuwd en was zonnig. Met zulk mooi weer moest ik me ertoe zetten om te gaan zitten werken. Ik wilde niets liever dan buiten zijn. Natuurlijk maakten we wel een lange ochtendwandeling gemaakt. En 's middags gingen we naar de speeltuin.
Engelenvleugels als extra's
Als extra's maakte ik voor beide poppen ook nog engelenvleugels. Ze zagen er heel sprookjesachtig uit. Met hun witblonde haren in vlechten, hun lichtblauwe ogen en hun vleugels. Die vleugels maakte ik zo dat ze aan en uit konden.
En met die vleugels vlogen ze helemaal naar Amerika. Naar de meisjes voor wie ze waren.
Nadat de tweeling uitgevlogen was ging het werk in het atelier gewoon verder met het maken van de volgende pop.
