“Dat ziet er wel heel moeilijk uit”, zegt ze terwijl ze naast me staat en kijkt hoe ik het blousje voor deze pop zit te naaien. “Het is elke keer net alsof je in je vinger naait!”
Die opmerking zorgt ervoor dat ik in gedachten ineens zo’n 40 jaar terug ga in de tijd. Me in de woonkamer waan waar ik opgegroeid ben. De woonkamer waar mijn moeder naaide en waar ik maar al te vaak keek als ze bezig was. Ik dacht precies hetzelfde: “Als ze maar niet in haar vinger naait!” Grappig toch hoe dat soort dingen zich kennelijk herhalen.
Herken je dat? Heb jij ook weleens dat je iets doet of hoort en dat er dan ineens een herinnering boven komt drijven? Ik ben benieuwd.
